Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων παρουσίας και προσφοράς των Μαριανών Αδελφών στην Ελλάδα, εκδώσαμε το βιβλίο που έγραψε ο έγκριτος ιστορικός Μάρκος Ρούσσος-Μηλιδώνης «Οι Μαριανοί Αδελφοί και το Παιδαγωγικό τους έργο».
Ένα μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην ίδρυση και την ανά τον κόσμο εξάπλωση της Μαριανής Κοινότητας, ενώ ο κύριος όγκος του αφιερώνεται εκτενέστατα στο παιδαγωγικό και κοινωνικό έργο των Μαριανών Αδελφών στην Ελλάδα, κυρίως μέσω των δύο σχολείων τους, του Λεοντείου Λυκείου Πατησίων και Νέας Σμύρνης, κατά την περίοδο 1907-2007.
Παραθέτουμε σύντομη περίληψη, ενδεικτική του περιεχομένου της έκδοσης.
Η παρουσία και δράση της Μαριανής Κοινότητας στην Ελλάδα συμπληρώνει το 2007 αισίως έναν αιώνα. Καλεσμένοι από τον Αρχιεπίσκοπο των εν Αθήναις Καθολικών Αντώνιο Δελένδα ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη οι τέσσερις πρώτοι Αδελφοί υπό τον Frère Brunon, για να συνδράμουν τον κλήρο στη διδασκαλία και την εποπτεία 145 εσωτερικών και εξωτερικών μαθητών στο Λεόντειο Λύκειο της οδού Σίνα. Με το διπλασιασμό των μαθητών το 1909, έτος διορισμού του Frère Brunon στη θέση του διευθυντή, και την ίδρυση δύο νέων Μαριανών εκπαιδευτηρίων στην Πάτρα το 1915 και στα Πατήσια το 1924, οι Αδελφοί που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη, διωγμένοι από το καθεστώς του Κεμάλ Ατατούρκ, αυξήθηκαν σε 40 και οι μαθητές πλησίασαν προπολεμικά τους 1600. Στο πρότυπο για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής οικοτροφείο των Πατησίων, 150 εσωτερικοί και 400 εξωτερικοί μαθητές έπαιρναν την καλύτερη εκπαίδευση. Στην οδό Σίνα φοιτούσαν 700 μαθητές και περί τους 300 στον «Άγιο Ανδρέα» Πατρών. Όπως και τα άλλα σχολεία των καθολικών μοναχικών ταγμάτων στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, τα Χανιά και το Ηράκλειο Κρήτης, την Καβάλα, τις Κυκλάδες κ.ά., έχαιραν της καλύτερης φήμης από τη Μακεδονία έως την Κρήτη, από τα Επτάνησα έως τη Χίο.
Μετά τη λαίλαπα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου τα δύο Λεόντεια της Αθήνας συνέχισαν την προ του 1940 ανοδική τους πορεία, ενώ η Εμπορική Σχολή Πατρών ανέστειλε το 1948 τη λειτουργία της λόγω της ελάττωσης των Γάλλων Αδελφών.
Κατά τις δύο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες 1945-1965, όπως εξάλλου και πριν από το 1945, οι Αδελφοί, Γάλλοι και Έλληνες, εργάστηκαν «εντός των τειχών» των δύο μεγάλων αθηναϊκών Λυκείων τους, λίγο ανοιχτοί στα κοινωνικά και άλλα προβλήματα. Ήταν η νοοτροπία της εποχής, όχι μόνο μεταξύ των Μαριανών αλλά και των μελών άλλων μοναχικών εκπαιδευτικών ταγμάτων στην Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Βόρειο Αμερική. Περισσότερο κοινωνικό ήταν το έργο τους στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Η κρίση που περνούν τα μοναχικά τάγματα ανδρών και γυναικών από τη δεκαετία του 1970, κρίση που οφείλεται στην ελάττωση των μελών τους, ειδικότερα μάλιστα στην Ελλάδα μετά τη «στείρευση της γαλλικής πηγής», δεν εμπόδισε τους Αδελφούς των Αθηνών στο «εκτός των τειχών» άνοιγμά τους σε έργα κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους φτωχούς και τα εγκαταλειμμένα παιδιά, παιδιά με ειδικές ανάγκες, προβληματικούς και περιθωριακούς νέους, πρόσφυγες, νέους στερουμένους πνευματικών οδηγών κ.ά. Αναφέρουμε, μεταξύ άλλων, τη συνεργασία με τη φιλανθρωπική οργάνωση «Caritas», την οργάνωση «Πίστη και Φως», με τα άλλα μοναχικά τάγματα και τις καθολικές ενορίες.
Λιγότεροι δάσκαλοι από ό,τι στο παρελθόν, όταν οι ανάγκες στον εκπαιδευτικό τομέα ήταν μεγαλύτερες, οι Μαριανοί Αδελφοί στη χώρα μας, όπως και αλλού, εμπιστεύονται όλο και περισσότερο το έργο τους σε λαϊκούς καθηγητές εμφορούμενους από το πνεύμα του Αγίου Μαρκελλίνου Champagnat. Στο πλευρό τους, με εφόδια την Μαριανή πνευματικότητα και την εκπαιδευτική εμπειρία τους, οι έντεκα επί των ημερών μας Έλληνες Μαριανοί και οι πέντε χιλιάδες συνάδελφοί τους ανά τον κόσμο επιδίδονται σε έργα φιλανθρωπίας, κατά τον ευαγγελικό λόγο : «Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με επισκεφτήκατε, φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε … Ελάτε οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου» (Μτ. 25,35 κ.ε.).
