Μαρτυρία ενός λαϊκού
1. Πώς λέγεστε;
Νατάσα Ζήση
2. Είστε παντρεμένη;
Είμαι παντρεμένη εδώ και 29 χρόνια με έναν καθηγητή μαθηματικών πειραματικού σχολείου κι έχω δυο κόρες, τη Βούλα 28 ετών που σπούδασε Ωκεανολόγος και κάνει μεταπτυχιακά στο Φυσικό της Αθήνας και τη Δήμητρα 23 που σπουδάζει στο Φυσικό της Αθήνας.
3. Τι σημαίνει για σας η οικογένεια που έχετε;
Η οικογένειά μου είναι η ίδια μου η ζωή. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει μακριά από τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Τους στηρίζω και με στηρίζουν. Μας ενώνει η αγάπη, η αλληλοκατανόηση, και ο σεβασμός.
4. Πού δουλεύετε; Τι σημαίνει για σας η δουλειά σας σε ένα τέτοιο περιβάλλον;
Εργάζομαι ως γραμματέας του Δημοτικού «Άγιος Διονύσιος» του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης. Η εργασία μου δεν είναι μόνο βιοποριστικό μέσο αλλά με την πάροδο του χρόνου έκανα βίωμά μου το Μαριανό πνεύμα, το οποίο πλημμυρίζει την ψυχή μου και γίνεται πηγή έμπνευσης και εφόδιο στην καθημερινή μου ζωή. Νιώθω λοιπόν το χώρο της εργασίας μου σαν δικό μου σπίτι και τους Frères σαν μέλη της οικογένειάς μου. Η δουλειά σε ένα τέτοιο περιβάλλον με κάνει να αισθάνομαι χαρά και ασφάλεια.
5. Σε ποιο σχολείο φοίτησαν τα παιδιά σας;
Τα παιδιά μου φοίτησαν στο ίδιο σχολείο που εργάζομαι, στο δημοτικό Άγιος Διονύσιος και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο και Λύκειο του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης.
6. Γιατί επιλέξατε αυτό το σχολείο για τα παιδιά σας;
Ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να μορφωθούν μέσα στο περιβάλλον που αγάπησα ως εργαζόμενη. Ήθελα να γνωρίσουν την μαριανή στοργή και φροντίδα. Ήθελα να νιώθουν το ίδιο ασφαλή με μένα και να βιώσουν την προσφορά, την πίστη στο Θεό και την αγάπη για τους ανθρώπους και τη ζωή.
7. Ποια είναι τα στοιχεία που σας αρέσουν σ’ αυτό το σχολείο;
Το σχολείο μας πρεσβεύει αξίες και αρχές που στηρίζουν το παιδί, την οικογένεια, τη μητέρα με ένα μοναδικό τρόπο που το κάνει να ξεχωρίζει από άλλα σχολεία στην Ελλάδα.
8. Γνωρίζετε τη Μαριανή Πνευματικότητα;
Η μαριανή πνευματικότητα είναι ένα βίωμα που εξελίσσεται και δυναμώνει καθημερινά μέσα μου. Εξάλλου οι Frères τακτικά οργανώνουν σεμινάρια επιμόρφωσης σχετικά με τη Μαριανή πνευματικότητα που μας δίνουν δύναμη και γνώση.
9. Τι σημαίνει για σας η βίωση ενός τέτοιου πνεύματος μέσα στη ζωή σας, στο χώρο της εργασίας ή της οικογένειας;
Η ζωή μου έχει αλλάξει από τότε που γνώρισα τους Frères και τη Μαριανή πνευματικότητα. Η δουλειά μου πλέον είναι το δεύτερο σπίτι μου όπως ήδη ανέφερα. Οι Frères είναι κι αυτοί η οικογένειά μου. Η μεγάλη μου οικογένεια που με στηρίζει και με κάνει να αισθάνομαι χαρά, ασφάλεια, ευγνωμοσύνη. Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου χωρίς όλα αυτά;
Φυσικά, επειδή όλοι μας είμαστε άνθρωποι και κάνουμε πολλές φορές λάθη, υπήρξαν και κάποιες δύσκολες στιγμές ανάμεσά μας. Αυτές όμως δεν αποτελούν τον κανόνα. Ήταν στιγμές που τελικά μας έφεραν πιο κοντά τον ένα στον άλλο. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια ένα περιστατικό με κάποιο στέλεχος του σχολείου το οποίο χωρίς να ερευνήσει μια υπόθεση με πρόσβαλε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Οι υπαινιγμοί του αφορούσαν θέματα εμπιστοσύνης και εντιμότητας, παρότι ήμουν εργαζόμενη στο σχολείο ήδη 20 χρόνια. Αν και σύντομα αποδείχτηκε η αθωότητά μου ποτέ δε εισέπραξα τη συγγνώμη του. Το γεγονός αυτό με οδήγησε σε μια αυθόρμητη απόφαση αποχώρησής μου από το σχολείο, κάτι το οποίο δεν έγινε, αφού η κοινότητα των Μαριανών Αδελφών και ιδιαίτερα του Frere Pascal και του Frere Jean με απέτρεψαν από αυτή την απερισκεψία.
10. Πώς ζείτε αυτό το πνεύμα;
Το πνεύμα αυτό το ζω με την καθημερινή μου επαφή με τους Μαριανούς αδελφούς, με τους μαθητές μας, με τους συναδέλφους (παρόλες τις διαφωνίες που μπορεί να έχουμε), με τις καλές αλλά και τις δύσκολες στιγμές που μας κάνουν πιο δυνατούς.
11. Τι θα συμβουλεύατε σε κάποιον που δε γνωρίζει αυτό το πνεύμα για να ξεκινήσει να το βιώσει εκεί όπου βρίσκεται;
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό που βίωσα εγώ στη μαριανή οικογένεια, κάποιος άλλος θα το βίωνε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Εκείνο λοιπόν που θα μπορούσα να του πω χωρίς αμφιβολία είναι μια ευχή: να έχει την τύχη και την ευλογία να βιώσει την αγάπη, τη χαρά, το οικογενειακό πνεύμα, την ασφάλεια που βίωσα εγώ μέσα στη μαριανή οικογένεια. Μακάρι η ευχή μου αυτή να γίνει φυλαχτό στην καρδιά του καθενός και να μπορέσει να διακρίνει την αλήθεια της.
12. Θα θέλατε να μοιραστείτε μια εμπειρία μαζί μας μέσα από τα προσωπικά σας βιώματα σχετικά με αυτό το πνεύμα;
Το μαριανό πνεύμα το έχω δεχθεί αλλά και το έχω μοιραστεί με πολλούς μέσα στη ζωή μου. Θυμάμαι πριν από έξι χρόνια σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα η μικρή μας Αλίκη, μια δεκάχρονη μαθήτρια του Δημοτικού μας σχολείου, μαζί με τον πατέρα της. Η μητέρα που βρισκόταν σε επίσκεψη του μεγάλου τους γιου που σπούδαζε σε επαρχιακό Πανεπιστήμιο δεν επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο και γλύτωσε το θάνατο. Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν πιο δύσκολο και πιο τραγικό από τον όποιο θάνατο. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο έχασε παιδί και σύζυγο. Πώς να παρηγορήσεις μια τέτοια γυναίκα; Πώς να της σταθείς; Μπήκα στη θέσης της και προσπάθησα να νιώσω κάτι από τη δοκιμασία που περνούσε. Πήρα την απόφαση να σταθώ δίπλα της και να τη στηρίξω, σαν γυναίκα, σαν μάνα, σαν αδελφή. Ήταν μια καθημερινή δύσκολη δοκιμασία. Βρισκόμουν καθημερινά δίπλα της αφού το παιδάκι της το ένιωθα σαν δικό μου παιδί. Θυμόμουν που το έβλεπα στην αυλή του σχολείου να παίζει με τα άλλα παιδιά και έχανα τον κόσμο μπροστά από τα μάτια μου… Όμως αυτό το κουράγιο και η αγάπη που είχε μπολιάσει τη ζωή μου η μαριανή οικογένεια με έκανε τόσο δυνατή για να μπορέσω να στηρίξω τη Μαρία. Λένε πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Δεν είναι ο χρόνος. Είναι ηαγάπη, η προσφορά, η αίσθηση πως έχεις δίπλα σου ανθρώπους που νοιάζονται για σένα, που σου απλώνουν το χέρι όχι μόνο για να πάρουν αλλά και να δώσουν. Μαζί με μένα στάθηκαν στην οικογένεια αυτή και τα παιδιά μου και ο άντρας μου. Καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο φοιτητής αδελφός της μικρής Αλίκης, ο Κωνσταντής, σήμερα εργάζεται κι αυτός σαν Γυμναστής στο Λεόντειο Λύκειο, χάρη στη γενναιόδωρη συμπαράσταση της Μαριανής Κοινότητας.
Το μαριανό πνεύμα δεν είναι κάτι που ανήκει σε έναν. Είναι κάτι που μοιράζεται, όπως μοιράζεται το ψωμί στο Κυριακάτικο τραπέζι. Όπως μοιράζεται η αγάπη! Και όλοι στη μαριανή οικογένεια έχουμε περίσσευμα αγάπης. Αγάπης που ξεχειλίζει και θέλει να μοιραστεί. Κι εγώ ζώντας 31 χρόνια μαζί με τους αγαπημένους μου Μαριανούς αδελφούς ένιωσα αυτή την αγάπη να ξεχειλίζει μέσα μου και εν τέλει να αισθάνομαι κι εγώ Μαριανή.
Τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ.