Νέα

Frère Eusèbe (Ιωάννης Καπέλλας)

Frère Eusèbe (Ιωάννης Καπέλλας)

1917-1985

 

Ο Fr. Eusèbe, κατά κόσμον Ιωάννης Καπέλλας, γεννήθηκε στη Σύρο το 1917 μέσα σε μια οικογένεια βαθιά χριστιανική. Από μικρό παιδί ακόμη απάντησε με προθυμία στο κάλεσμα του Κυρίου, ο οποίος τον καλούσε να αφιερωθεί στην υπηρεσία Του και στην υπηρεσία των  νέων στο Τάγμα των Μαριανών Αδελφών.

Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές και τις ειδικές σπουδές στο δοκίμιο των Μαριανών Αδελφών αφιερώθηκε οριστικά στο Θεό, δίνοντας τους τρεις όρκους που αποτελούν το χαρακτηριστικό διάβημα εκείνου που επιθυμεί να ασπασθεί τη μοναχική ζωή. Στη συνέχεια μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές στον κλάδο της Φιλολογίας, ξεκίνησε τη διδασκαλική του σταδιοδρομία στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων, σταδιοδρομία η οποία διακόπηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Πατρίδα τον κάλεσε να υπηρετήσει στο Στρατό και πιο συγκεκριμένα στην Πολεμική Αεροπορία. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, και κάθε φορά που του ήταν δυνατόν, επίστρεφε με ιδιαίτερη χαρά στην Κοινότητά του, όπου ξανάβρισκε για λίγο την ψυχική και πνευματική του γαλήνη.

Το 1962 μετατίθεται στο Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης, όπου με μεθοδικότητα και παραστατικότητα συνέχισε να διδάσκει τα Αρχαία Ελληνικά, τα Λατινικά και την Ιστορία. Μεθοδικός και απαιτητικός με τον εαυτό του ζητούσε το ίδιο και από τους μαθητές του, οι οποίοι αργότερα τον ευγνωμονούσαν και εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για το δάσκαλό τους. Ένα προσόν του χαρισματικού Fr. Eusèbe ήταν η ακούραστη διαθεσιμότητά του να βοηθά τους μαθητές του ανά πάσα στιγμή, να βρίσκεται ανάμεσά τους, να μοιράζεται μαζί τους τις ευρείες γνώσεις του, να τους διαθέτει τις ελεύθερες ώρες των διαλειμμάτων και μάλιστα να συμμετέχει ακόμη και στις αθλητικές τους δραστηριότητες, ιδιαίτερα στο volley-ball.

Η αθλητική του κράση τον οδηγούσε συχνά σε μακρινές πεζοπορίες στις πλαγιές των γύρω βουνών, όπου παράλληλα με τον καθαρό αέρα «ανέπνεε» με την προσευχή και η μεγάλη του ψυχή.

Οι ανώτεροί του τού εμπιστεύτηκαν για δύο τριετίες την ευθύνη τη Κοινότητάς του. Καθώς αγαπούσε πολύ τη φύση, συχνά επισκεπτόταν τους κατασκηνωτικούς χώρους στο Συρί, στο Λαύριο, όπου με ιδιαίτερη προσοχή φρόντιζε τα μικρά δέντρα, ενώ κατά τη διάρκεια των διακοπών βοηθούσε επίσης τους οργανωτές και τα παιδιά των κατασκηνώσεων.

Στις 31 Ιανουαρίου του 1985 παρέδωσε την ωραία του ψυχή στο Θεό.