Martin Luther King
Στις 28 Αυγούστου 1963,
κατά τη διάρκεια της Πορείας στην Ουάσινγκτον,
μπροστά σε 250.000 άτομα,
ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ εκφώνησε αυτή την ομιλία,
η οποία παραμένει το πιο γνωστό κείμενό του.
“Είμαι ευτυχισμένος που συμμετέχω μαζί σας σήμερα σ’ αυτή τη συγκέντρωση, η οποία θα γραφτεί στην ιστορία ως η πιο μεγάλη διαδήλωση για την ελευθερία που γνώρισε ποτέ το έθνος μας. Πριν από έναν αιώνα, ένας μεγάλος Αμερικανός, κάτω από τη σκιά του οποίου στεκόμαστε σήμερα, υπέγραψε την Προκήρυξη της Ανεξαρτησίας μας. Αυτή η ιστορική προκήρυξη, έκανε να λάμψει σαν φάρος το φως στα μάτια εκατομμυρίων μαύρων σκλάβων, που ήταν σημαδεμένοι από τη φωτιά μιας φοβερής αδικίας. Αυτή ήταν η αυγή που έβαλε τέλος στη μακρά νύχτα της αιχμαλωσίας τους.
Όμως έχουν περάσει εκατό χρόνια και ο Μαύρος δεν είναι ακόμα ελεύθερος. Έχουν περάσει εκατό χρόνια και η ύπαρξη του Μαύρου εμποδίζεται δυστυχώς πάντα από τις αλυσίδες των διακρίσεων. Έχουν περάσει εκατό χρόνια και ο Μαύρος ζει ακόμα στο μοναχικό νησί της φτώχειας του, μέσα σ’ ένα πελώριο ωκεανό υλικής ευμάρειας. Έχουν περάσει εκατό χρόνια και ο Μαύρος βασανίζεται συνεχώς στα περιθώρια της Αμερικανικής κοινωνίας και βρίσκεται εξορισμένος στον ίδιο του τον τόπο.
Γι’ αυτό το λόγο είμαστε συγκεντρωμένοι σήμερα εδώ, για να διαδηλώσουμε αυτή την ντροπιαστική κατάσταση. Κατά μία έννοια, ήρθαμε στην πρωτεύουσα της χώρας μας για να εξαργυρώσουμε μία επιταγή. Όταν χάραζαν τις υπέροχες λέξεις που σχηματίζουν το Σύνταγμά μας και τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας μας, οι αρχιτέκτονες της δημοκρατίας μας υπέγραφαν μία υπόσχεση, την οποία θα κληρονομούσε κάθε Αμερικανός πολίτης. Σύμφωνα με τους όρους αυτής της δέσμευσης, όλοι οι άνθρωποι, οι Μαύροι, ναι, όπως και οι Λευκοί, θα είχαν εγγυημένο το αναλλοίωτο δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την αναζήτηση της ευτυχίας.
Είναι σήμερα φανερό ότι η Αμερική απέτυχε να εκπληρώσει την υπόσχεσή της σε ό,τι αφορά τους έγχρωμους πολίτες της. Αντί να τιμήσει την ιερή της υποχρέωση, η Αμερική παρέδωσε στους μαύρους μία επιταγή χωρίς αντίκρισμα…
Ήρθε όμως η ώρα να τραβήξουμε το έθνος μας από την κινούμενη άμμο του ρατσισμού, για να το στερεώσουμε στο στερεό βράχο της αδελφοσύνης. Ήρθε η ώρα να υπάρξει δικαιοσύνη για όλα τα παιδιά του Θεού. Αυτό το αποπνικτικό καλοκαίρι της δίκαιης δυσφορίας των Μαύρων δεν θα τελειώσει αν δεν έρθει το ζωοποιό φθινόπωρο της ελευθερίας και της ισότητας…
Όμως, εξασφαλίζοντας τη δίκαιη θέση μας, ας μην ενοχοποιηθούμε για αξιόμεμπτες πράξεις. Ας μην αναζητούμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία, πίνοντας από το ποτήρι της έχθρας και του μίσους. Ας οδηγήσουμε τον αγώνα μας στα υψηλά πεδία της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει η δίκαιη διεκδίκησή μας να καταλήξει στη βία. Πρέπει να κατευθυνθούμε στα μεγαλειώδη ύψη που θα μας οδηγήσει η δύναμη της ψυχής μας.
Η υπέροχη μαχητικότητα που γεννήθηκε μέσα από την κοινότητα των μαύρων, δεν πρέπει να μας κάνει δύσπιστους απέναντι σε όλους τους λευκούς. Όπως το δηλώνει η παρουσία τους σήμερα εδώ, πολλοί λευκοί αδελφοί μας έχουν καταλάβει ότι το πεπρωμένο τους είναι συνδεδεμένο με το δικό μας πεπρωμένο. Η ελευθερία τους είναι άρρηκτα δεμένη με τη δική μας ελευθερία…
Δεν αγνοώ ότι ορισμένοι από σας οδηγήθηκαν εδώ περνώντας από πολλές δοκιμασίες. Κάποιοι μόλις βγήκαν από το στενό κελί μιας φυλακής. Άλλοι ήρθαν από περιοχές όπου η αναζήτησή τους για ελευθερία, τους κατέστησε θύματα διωγμών. Είστε πρωτοπόροι στον πόνο. Συνεχίστε τον αγώνα σας, πεπεισμένοι ότι αυτός ο πόνος θα είναι η λύτρωσή σας.
Σας το λέω εδώ και τώρα, φίλοι μου: ακόμα κι αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες σήμερα και αύριο, εγώ παρόλα αυτά έχω ένα όνειρο.
Ονειρεύομαι ότι μια μέρα η χώρα μας θα σηκωθεί και θα ζήσει με πληρότητα την αληθινή πραγματικότητα του πιστεύω της: «Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ίσοι.»
Ονειρεύομαι ότι μια μέρα, πάνω στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας, οι γιοι των σκλάβων και οι γιοι των ιδιοκτητών σκλάβων θα μπορούν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
Ονειρεύομαι ότι τα τέσσερα παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σε μια χώρα όπου δεν θα τους κρίνουν από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από τη φύση του χαρακτήρα τους.
Έχω σήμερα ένα όνειρο!
Ονειρεύομαι ότι μια μέρα, κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε βουνό και κάθε λόφος θα χαμηλώσει, κάθε βράχος θα ανοίξει και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτή είναι η ελπίδα μου. Αυτή είναι η πίστη μου.
Με μια τέτοια πίστη, θα μπορέσουμε να διακρίνουμε, μέσα από τα βουνά της απελπισίας, ένα χαλίκι ελπίδας. Με μια τέτοια πίστη, θα μπορέσουμε να μεταμορφώσουμε τη φρικτή ασυμφωνία του έθνους μας, σε μια υπέροχη συμφωνία αδελφοσύνης.
Με μια τέτοια πίστη, θα μπορέσουμε να εργαστούμε μαζί, να προσευχηθούμε μαζί, να αγωνιστούμε μαζί, να φυλακιστούμε μαζί, να αντισταθούμε μαζί για την ελευθερία, γνωρίζοντας ότι μια μέρα θα είμαστε ελεύθεροι. Αυτή θα είναι η μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού θα μπορέσουν να ψάλουν μαζί τον ύμνο, στον οποίο θα δώσουν μία καινούργια έννοια: «Η χώρα μου είσαι εσύ, γλυκιά γη της ελευθερίας. Για σένα τραγουδώ, γη όπου αναπαύονται οι πατέρες μου, γη για την οποία περηφανεύονται οι προσκυνητές. Από κάθε πλαγιά ας ακουστεί ο ήχος της ελευθερίας». Κι αν η Αμερική πρέπει να είναι ένα μεγάλο έθνος, έτσι πρέπει να είναι.
Αφήστε να ηχήσει η ελευθερία από κάθε γωνιά της χώρας μας, από κάθε βουνό, από κάθε βράχο, από κάθε πλαγιά, από κάθε λόφο.
Και όταν θα επιτρέψουμε στην ελευθερία να ηχήσει από κάθε χωριό, από κάθε πόλη και κάθε πολιτεία, τότε θα μπορέσουμε να επιταχύνουμε τον ερχομό εκείνης της μέρας, όπου όλα τα παιδιά του Θεού – μαύροι και λευκοί, Εβραίοι και Ειδωλολάτρες, Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι – θα ενώσουν τα χέρια και θα ψάλουν τον παλιό ύμνο των μαύρων:«Επιτέλους ελεύθεροι, επιτέλους ελεύθεροι. Δοξάστε το Θεό τον Παντοδύναμο, είμαστε επιτέλους ελεύθεροι.»“