Αγία Θηρεσία του Βρέφους Ιησού
«Αγάπα το Θεό
και κάνε να τον αγαπήσουν και οι άλλοι.»
Η Αγία Θηρεσία γεννήθηκε στη Γαλλία το 1873 και το 1888, σε ηλικία 15 ετών, εισήλθε σαν δόκιμη μοναχή στη μονή του Καρμήλου στο Lisieux, θέλοντας να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ιησού. Έζησε σε αυτό το μοναστήρι μια ζωή απλή, γεμάτη αγάπη για τον Ιησού, μέχρι το θάνατό της από φυματίωση το 1897, σε ηλικία 25 ετών. Ένα χρόνο μετά, το 1898, εκδόθηκαν οι προσωπικές της σημειώσεις όπου περιγράφει την πνευματική της πορεία, τις αγωνίες, τους πειρασμούς, τον πόνο, τη χαρά και την ελπίδα που έζησε και ένιωσε. Μέσα από το βιβλίο αυτό, που έχει τίτλο: «Η ιστορία μιας ψυχής», διαβάζουμε πώς ανακάλυψε την κλήση της σαν μέλος της Εκκλησίας:
«Το Σεπτέμβριο του 1896 αρχίζει τις ετήσιες πνευματικές ασκήσεις της. Στη διάρκεια της προσωπικής της προσευχής συνειδητοποιεί ότι η κλήση της σαν μοναχής δεν της αρκεί πια. Νοιώθει να υπάρχουν μέσα της απέραντες επιθυμίες, εμφανώς αντίθετες. Εποφθαλμιά άλλες κλήσεις. Θα ήθελε να είναι “μαχητής, ιερέας, απόστολος, διδάσκαλος της Εκκλησίας, μάρτυρας.” Και καθεμία από αυτές τις κλήσεις θα επιθυμούσε να τη ζήσει στην ευρύτητά της. Να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να είναι ιεραπόστολος, να είναι μάρτυρας με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αυτές οι επιθυμίες αποκαλύπτονται “πιο μεγάλες από το σύμπαν!”
Ρωτάει με διαύγεια: “Ω Ιησού μου, τι πρόκειται ν’ απαντήσεις σε όλα αυτά; Υπάρχει άραγε, μια ψυχή πιο μικρή, πιο ανήμπορη από τη δική μου;”
Η απάντηση, όπως πάντα, θα βρεθεί στο Λόγο του Θεού, που τον μελετάει μερόνυχτα. Ανοίγει στην τύχη την Καινή Διαθήκη και πέφτει στην Α΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους. Ό,τι διαβάζει εκεί θα έπρεπε να την απογοητεύσει: «Ο Χριστός μοιάζει με το σώμα, που ενώ είναι ένα έχει πολλά μέλη… Εσείς όλοι μαζί αποτελείτε το Σώμα του Χριστού και είστε μέλη του, ο καθένας σας χωριστά. Γι’ αυτό στην Εκκλησία ο Θεός τοποθέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση. Όλοι δεν μπορούν να είναι απόστολοι, προφήτες, διδάσκαλοι…» Είναι η κοινή λογική. Μια που δύσκολα απογοητεύεται, συνεχίζει να διαβάζει: «Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Η αγάπη είναι η οδός που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο Θεό.»
Μια αστραπή έλαμψε μέσα της. “Επιτέλους είχα ηρεμήσει. Η Αγάπη μού έδωσε το κλειδί τής κλήσης μου. Κατάλαβα ότι αν η Εκκλησία είναι ένα σώμα που το αποτελούν διάφορα μέλη, σίγουρα δεν της λείπει το πιο χρήσιμο, το πιο ευγενικό απ’ όλα. Κατάλαβα ότι η Εκκλησία έχει μια ΚΑΡΔΙΑ και ότι αυτή η καρδιά είναι φλογισμένη από αγάπη. Κατάλαβα ότι η Αγάπη μόνη κάνει να ενεργούν τα μέλη της Εκκλησίας. Αν η αγάπη έσβηνε, οι Απόστολοι δεν θα κήρυτταν πια το Ευαγγέλιο, οι Μάρτυρες θα αρνιόταν να χύσουν το αίμα τους. Κατάλαβα ότι η Αγάπη αγκαλιάζει όλες τις κλήσεις, η Αγάπη είναι το παν. Με μια λέξη, είναι αιώνια!
Τότε φώναξα: Ω Ιησού, βρήκα επιτέλους την κλήση μου. Κλήση μου είναι η Αγάπη! Ναι, βρήκα τη θέση μου στους κόλπους της Εκκλησίας. Μέσα στην καρδιά της Εκκλησίας θα είμαι η Αγάπη. Έτσι θα είμαι όλα. Έτσι θα πραγματοποιηθεί το όνειρό μου!…»
Το να κάνει τα πάντα από αγάπη, θα τη μεταμορφώσει τελείως. Μικρή, αδύναμη, φτωχή, γεμάτη ακόμη ατέλειες, η δύναμή της θα είναι να εγκαταλείπεται απόλυτα στην Αγάπη, να τολμάει να πιστεύει ότι η ζωή της μπορεί να σώσει τον κόσμο. Κάθε μικρή καθημερινή της πράξη γίνεται θησαυρός όταν γίνεται με αγάπη. Έτσι γίνεται Απόστολος, Διδάσκαλος, Μαχητής, Ιερέας, Μάρτυρας.»